Het verhaal van twee gitaren, een mondharmonica, een uil en een huiskamertheater
Onder de sfeervol verlichte Ceres molen en Andreaskerk, midden in ons pittoreske dorp, vinden we het kleine Goultheater. De kaarsen nodigen ons naar de entree, achter op de deel. Binnen kijkt de garderobe jongedame ietwat teleurgesteld, dat we de jassen niet bij haar achterlaten. Het is koud in lobby, en snel lopen we door naar de koffie ruimte. We zijn hier op deze een na laatste avond, dat er een voorstelling is.
De afwezigheid van Jan is meteen voelbaar. De foto bij zijn plek, is er eentje die me kippevel bezorgd. Iedereen kwekt en keuvelt tijdens het kopje koffie waar hij eerder als altijd aanwezige, charmante gastheer, tijdens de voorbereidingen van een voorstelling, al heen en weer lopend, iedereen even wat toeriep.
De in Hoogezand woonachtige Jan Henk de Groot, singer/songwriter, zorgverlener, docent, vader, echtgenoot en kameraad is al tijdens zijn studententijd Engelstalig begonnen, en schrijft inmiddels ook in het Gronings. Hij werkt o.a. samen met Edwin Jongedijk en Alex Vissering, waarbij ze als “Troebadoers” elkaars muziek spelen, op verschillende instrumenten. Vorig jaar won ie een Grunny, de jaarlijkse muziekprijs van RTV Noord. Op het podium staan twee gitaren, een microfoon en een prachtige houten stoel met een wijze uil die het publiek in zit te loeren alsof hij de avond sturen kan…
Met mooie, vrolijke, gevoelige en grappige liedjes, begeleid door gitaar en mondharmonica, geeft de Groot een kijkje in zijn leven als puber, student en volwassen vent en vader van drie kinderen. Herkenbare dingen, als de stamtoafel op radio Noord, op de zaterdagochtend, de “final countdown” van Europe, de beschrijving van zijn uiterlijk in de jaren 80 en de dubbele cassettedeck doen vermoeden dat het een generatie genoot van me is. Toch spreekt ie tijdens de voorstelling ook vol liefde over Neil Young en Willie Nelson, die toch al wat langer meegaan.
Liedjes over “Janneke”, als ode aan de vrouw die vroeger stuitte op allerlei onbegrip omdat ze “anders” was, over Midas, z’n zoon, die zowel het bloed onder de nagels vandaan als een overweldigend gevoel van liefde kan geven, over hoe het vroeger was, en het terugverlangen naar toen en “de mamme van Michel” die ons in de lach deed schieten tijdens Art Carnivale, een paar jaar geleden, en het liedje waarvoor ik ben gekomen.
Tijdens de pauze staan de drankjes keurig voor ons klaar, en vragen we ons af, hoe het moet met onze drang naar culturele belevenissen in ons dorp als het Goul theater er niet meer is. Volgende week is de laatste keer, dat er een voorstelling wordt gehouden in het theater van Jan Knollema, en ik denk dat een ieder daar met gemengde gevoelens zit.
Anneke, kinderen, kleinkinderen, en alle anderen die hem moeten missen, veel sterkte en vooral bedankt voor deze mooie muzikale, culturele en creatieve momenten met elkaar in het Goul theater.
