Participatiesamenleving
Ik maak me zorgen, ik zal er maar eerlijk in zijn. Ik maak me zorgen over de toekomst, de toekomst van onze samenleving. De sociale controle in de grote plaatsen moet terugkomen, en in de kleine dorpen weer zo worden, zoals ie ooit was bedacht; we moeten meer op elkaar gaan passen.
De (kwetsbare) ouderen in onze omgeving, die zich niet goed meer alleen kunnen redden en een beschutte woonomgeving zoeken, kunnen vanaf 1 Januari van dit jaar geen indicatie meer krijgen om in het zog. verzorgingstehuis of woonzorgcentrum te gaan wonen. Deze mensen moeten langer thuis blijven wonen. Dat je tot het eind van je leven, met behulp van thuiszorg en de mensen om je heen, in je eigen huis kunt blijven wonen, is allen bekend denk ik.
Toch zijn en blijven er ook mensen die een plek zoeken, waar ze met generatiegenoten, soms oude bekenden, onder 1 dak kunnen wonen. Het feit dat ze, bij nood, een beroep kunnen doen op de zorg, geeft ze een gevoel van veiligheid, ze eten en drinken beter omdat ze het samen doen en met slecht weer kunnen ze nog steeds, zonder nat te worden, of uit te glijden, de buurman -of vrouw bezoeken. Gelukkig zijn de zorgorganisaties aan de slag gegaan, om deze mensen nog steeds, zij het op een andere wijze, een plekje in hun woonzorgcentrum aan te kunnen bieden.
Ik hoor steeds de termen mantelzorg en zelfregie. Zelfregie is heel erg belangrijk; zelf beslissen of je lekker onder de douche gaat, of dat je een dagje overslaat, zelf weten of je een broek of een rok draagt, en zelf doen wat je nog doen kunt. Dit is voor ieder mens goed. Je behoudt je gevoel van eigenwaarde.
Mantelzorg. Ook dat is goed. Ik denk dat er veel meer mensen mantelzorger zijn, dan wij denken, juist omdat het zo gewoon is, om iets voor een ander te doen. Nu wordt er in de toekomst verwacht dat mensen steeds meer een beroep gaan doen om hun omgeving, als ze een zorgvraag hebben. Ook dat lijkt geen probleem. Het was nogal individualistisch de afgelopen jaren, dus wat meer doen voor een ander zal nodig zijn.
Echter, het ontbreekt een ieder aan tijd, lijkt het wel. Iedereen moet werken, want sinds de invoering van de euro is alles verdubbeld, behalve het salaris, zitten we in een krimpgebied met ook nog eens huizen vol scheuren door de aardbevingen en komen we hier never nooit meer weg, al zouden we het willen! Daarnaast is er het gezin, wat draaiende moet worden gehouden, met afspraken op school, sport, muziek, logopedie, orthodontie, en het bij houden van het sociale leven op Facebook, linked in, twitter en whats app. Live afspraken worden gemaakt met de bomvolle agenda ernaast, en tijdens deze afspraken, wordt steevast de hoop uitgesproken dat het anders wordt, later, ooit…
Ook ik doe daaraan mee. Ik race wat af met de telefoon aan mijn oor of in mijn hand, en zie zo af en toe de betrekkelijkheid daarvan in. Dan trap ik even op de rem en neem gas terug.
Mocht de participatie samenleving een kans van slagen krijgen, is het zaak dat we de handen ineen slaan, en wakker worden, samen een plan gaan bedenken hoe we voor elkaar gaan zorgen, hoe het verder moet. Niet vasthouden aan wat was, maar veel meer aan wat moet er moet komen…
Het verhaal wat je hebt geschreven zal veel ouderen aanspreken. Ik merk in mijn omgeving, dat veel mensen zich ongerust maken over hun toekomst in relatie tot de veranderingen in de zorg. De overheid slaagt er maar niet in de burgers een helder inzicht te geven in de veranderingen die op komst zijn. Ik neem de vrijheid nog wat ontwikkelingen toe te voegen die verdere onrust veroorzaken bij ouderen.
Al vroeg heb ik er voor gekozen zelfstandig te gaan wonen. Mijn eerste woonruimte was een kamer met gezamenlijk gebruik van douche, toilet en keuken. Ik hoop mijn zelfstandigheid zo lang mogelijk te behouden. Ik ben ervan overtuigd, dat dit voor de meeste ouderen geldt. Uiteraard dient er dan wel, waar mantelzorg ontoereikend is, gepaste hulp verleend te worden.
Zorgen die bij ouderen zijn ontstaan over hun toekomst, hebben ook te maken met de voortdurende onzekerheid omtrent hun financiële positie. Vandaag las is twee berichten in de Volkskrant en het Dagblad van het Noorden.
De overheid wil op termijn het belastingstelsel drastisch wijzigen. Kort gezegd; de belasting op arbeid moet omlaag en de belasting op vermogen omhoog. Op zichzelf is daar wel wat voor te zeggen. Maar de Nederlandse overheid kennende, leggen ze de ondergrens van het vermogen zo laag, dat er vanaf zeg € 20.000,– al grof extra belasting wordt geheven. Zo’n maatregel dupeert dan ouderen, die hun leven lang hebben gespaard voor een extraatje als aanvulling op hun A.O.W.
Een ander bericht betreft de gemeente Enschede. Daar heeft de wethouder bedacht, dat iemand die een beroep moet doen op een bijstandsuitkering, eerst zijn opgebouwde pensioen moet aanspreken. Het lijkt er veel op, dat de dames en heren politici vanuit hun ivoren toren, de aansluiting met de werkelijkheid volledig zijn verloren.
Stel u bent 55 jaar en verliest als gevolg van een reorganisatie of een faillissement van het bedrijf, uw baan. U wilt nog dolgraag werken, maar gezien uw leeftijd is de kans op een baan vrijwel nihil. Na een jaar WW bent u aangewezen op de bijstand. Die krijgt u niet, eerst moet u uw opgebouwde pensioen opmaken. Tegen de tijd dat u op uw 67e uw A.O.W. krijgt is uw pensioen op. Een schamele A.O.W. is wat u rest. Financiële mogelijkheden om hulp in te huren wanneer de mantelzorg onvoldoende is, heeft u niet meer.
Dit steeds veranderende overheidsbeleid maakt ouderen onzeker. De politiek slaagt er niet in een samenhangend ouderenbeleid te maken en dit goed voor het voetlicht te brengen. Een ouderenbeleid waarbij senioren goed in de samenleving kunnen participeren, zelfstandig kunnen blijven wonen en op hulp mogen rekenen waar dat nodig is.
Het laatste stukje vanaf, stel u bent 55…..ben ik helemaal met je eens want zo is het. Ik moet tot mijn 67ste. Mijn vorige werkgever die failliet is gegaan had een slechte pensioen regeling. Ik heb altijd met genoegen betaalt voor mensen die met vele regelingen eruit konden. VUT, 57 1/2 regelingen en nog meer. Die mensen zijn dus al 10 jaar thuis, terwijl wij 10 jaar langer moeten. Dan is er nog het pensioen gat regeling. Als je een beetje een redelijke inkomen wilt hebben, ben jij thuis als je 67 bent en je vrouw moet nog x aantal jaren doorwerken, gezellige regeling. Waarom moeten mensen die 70 jaar of ouder zijn 50.000 of nog meer op de bank hebben.
Beste Jan uw uitlating van 70 jaar en 50.000 euro of meer op de bank waarvoor dat nodig is.Heb je jezelf ook afgevraagd wat die mensen er allemaal voor hebben gedaan en gelaten (niet roken en drinken (alcohol).
Vele zullen ook niet hebben kunnen leren omdat ze moesten gaan werken
ik was ook al 13 jaar en moest gaan werken,komt bij dat ze opgevoed zijn met eerst sparen en dan kopen. Mogelijk kom je nu tot een ander inzicht en gun je die mensen het geld, wat ze toch niet opmaken en straks voor de kinderen cq kleinkinderen schenken.
Ben Gloudemans