Voorjaar in de lucht

Mijn jeugd speelde zich af op een plek ver buiten de bewoonde wereld, en de zaterdagen waren veelal gevuld met buitenklussen. Het pad moest worden bijgewerkt, de akkers moesten gespit of de kozijnen geverfd. Ik liep dan dromerig achter mijn vader aan; veel hulp hoefde hij niet van me te verwachten. Ik was veel te druk bezig het spotten van de eerste insecten in de lente, het plukken van bloemen in de zomer, bomen klauteren in de herfst en wakjes trappen in de winter. Als ik de plassen in de akkers naast ons huis zie, denk ik aan de vele malen, dat we konden schaatsen op deze plassen in het weiland van onze buren toendertijd.

Vandaag voel ik de lente met de heerlijke zonnestralen op mijn gezicht, het is bladstil en we horen de vogels voorzichtig een liedje zingen. De eerste buitenklussen wachten op ons. Ik ben aan het opruimen op het erf en denk aan buurman Oosterhuis die hele dagen kon vullen met zijn zoektocht naar “flinten” in de grond. Wat kan een mens zich toch tevreden voelen, door alleen maar een beetje met blote handen door de aarde te woelen. De kinderen sjouwen wat rond bij hun vader, die op verzoek een begin maakt met een hut om in te chillen… Zouden ze later ook zo terugdenken aan het buitenleven als hun ouders? Ze klimmen in bomen en spelen dat ze piraten zijn op strooptocht met hun piratenschip. Ze zien eruit als piraten, met modder op hun gezicht, een natte overall en gevaarlijke stokken in hun hand.

Tijdens mijn inspectieronde door de voortuin, die eruitziet als een maanlandschap door de graafwerkzaamheden van huisgenoot Max en zijn mollenprooien, pak ik de bladhark om de dode bladeren te ruimen. Prachtig glimmende kastanjes en ontluikende narcisbollen komen tevoorschijn en ik voel weer de verwondering die ik had als kind tijdens het zoeken naar deze schatten der natuur. Wat er ook is veranderd in de wereld of mijzelf, het genieten van deze eerste buitenklussen van het jaar brengen het kind in me boven, en het lijkt wel of de wereld toch even stil is blijven staan.